Jonge dieren zijn grappig om naar te kijken. Ze hebben nog geen vervelende ervaringen opgedaan, ze hebben geen vooroordelen of besef van gevaar. Geheel naïef gaan zij op ontdekkingstocht: de wijde wereld ontdekken. Deze wereld heeft de omvang van een huiskamer met tuin maar dat weet het dier dan weer niet.
De katten in ons huishouden, die we als kitten hebben gekregen, hebben allemaal last gehad van de zogenaamde piano- en spiegelkat.
Degene die katten hebben (gehad), snappen wat ik bedoel. Maar er zijn ook mensen die geen katten hebben gehad en ze ook nooit willen hebben, maar wel nieuwsgierig zijn geworden wat ik hiermee bedoel. Een poging om dit tafereel levendig te beschrijven, lukt alleen het als een toneelstuk te beschrijven, waarin ik samen met een pratende/denkende kat één van de hoofdrollen speel.
Ik ben een film aan het kijken. Uit mijn ooghoeken houd ik de kitten (Beau) in de gaten die met een speelgoedmuis aan het spelen is. Opeens maakt Beau een hupje, terwijl hij zijn kopje scheef houdt. Hij springt tegen de zwarte piano aan. Een doffe bonk klinkt door de woonkamer. Beau kijkt beduusd om zich heen en likt aan zijn voorpootje.Dat doet hij altijd als hij zenuwachtig is en niet weet wat hij met de situatie aan moet. Ik kijk naar de piano en snap wat er gebeurd is. De zwarte piano is voorzien van een laklaag en glimt, waardoor de kitten zijn eigen beeld ziet verschijnen. Alsof hij in een zwarte spiegel kijkt.
Zijn moeder Spot wandelt door de deuropening naar binnen. Ze bekijkt haar zoon met een frons boven haar ogen. 'Wat ben je aan het doen', vraagt ze nieuwsgierig.
'Ik zag een vreemde kat lopen en ik wilde hem wegjagen'. antwoordt de kitten, terwijl hij met zijn voorpootje naar de piano wijst. Spot snapt er niets van. 'Kijk, daar loopt hij weer', piept Beau opgewonden, terwijl hij behoedzaam naar de piano loopt. Hij houdt zijn kopje scheef, zijn staart omhoog en kromt zijn rug. De kat bij de piano doet precies hetzelfde. 'En nu ga ik hem pakken', roept hij opgewonden, terwijl hij een aanloop neemt en tegen de vreemde kat aan springt. Wederom klinkt een doffe bonk. Beau snapt er niets van.
'Volgens mij zag jij een pianokat', giechelt zijn moeder terwijl ze hem naar de piano duwt.
'Pianokat', piept Beau vragend. Hij vindt het maar doodeng.
'Kijk, daar zit een witte pianokat', wijst zijn moeder met haar snorhaar en ze gaat op de grond zitten. 'En nu gaat ze zwaaien met haar staart', vervolgt ze en zwaait met haar staart.
Beau kijkt zijn ogen uit: 'Is er nog een kat in de woonkamer' roept hij uit.
'Loop jij maar rustig langs de piano en spring daarna maar op de bank, mauwt Spot zachtjes, terwijl ze hem vooruit duwt. Beau raapt al zijn moed bij elkaar en sluipt naar de piano. Hij ziet de pianokat naderbij komen. Met ingehouden adem, draait hij zijn kopje weg en springt met één sprong op de bank.
'Pfffft', zucht hij, 'dat was spannend' en hangt uitgebreid over de armleuning om de pianokat te zien. Omdat hij op de bank zit en niet meer voor de piano, ziet hij de andere kat niet. Opgelucht draait hij zich om en nestelt zich tussen de kussens van de bank. 'Even slapen hoor', gaapt hij naar zijn moeder en mij. Al snel ligt hij te slapen.
Zijn snorharen en voorpootjes trillen. Hij droomt van een succesvolle aanval op de pianokat. En terwijl hij dat droomt, verschijnt er een glimlach op zijn bekje. Want in zijn dromen is hij heel stoer.
Al onze kittens hebben in meer of mindere mate last gehad van de piano- en spiegelkat. Aangezien de aanvallen nooit succesvol waren, hebben ze allen eieren voor hun geld gekozen. Wanneer er een piano of spiegel in de buurt is, draaien zij hun koppie weg en lopen snel door. Maar af en toe, steekt de nieuwsgierigheid de kop op en horen wij, zittend in de woonkamer, een doffe knal. Er was toch weer een spiegelkat gesignaleerd!
Reactie schrijven