Het is warm buiten, heel warm. De thermometer geeft 30 graden Celsius aan en, hoewel de leden van het Maine Coon Kwartet dol zijn op de tuin, zijn ze naar binnen gelopen. Daar is het lekker koel omdat de ramen en deuren gesloten zijn, terwijl het zonnescherm en de gesloten gordijnen de zonnestralen buiten houden. D. en ik zitten in de schaduw van een reusachtige kastanjeboom achter in de tuin en we hebben het heerlijk buiten. Alsof we in Zuid-Frankrijk op de camping zitten.
Ik heb de krant gelezen en ik kijk om me heen. De lucht is prachtig blauw, met uitzondering van hier en daar wat witte luchtsporen van een vliegtuig. De zwaluwen vliegen hoog in de lucht en overal klinkt getjilp van vogels. Mijn blik wordt gevangen door een bruin/caramel/wit gekleurde kat die in de vensterbank van onze slaapkamer zit. Het is Duke en hij zit er relaxed bij. Dan weer kijkt hij naar boven (een luikje dat dichtzit), dan weer naar de vensterbank waar waarschijnlijk een vliegje zit. Hij waant zich onbespied en blijft een tijdje voor zich uit staren, zoals alleen katten dat kunnen. Opeens is het genoeg geweest. Hij staat op en springt op het bed. Zijn staart is nog even zichtbaar.
Mijn blik gaat naar beneden en blijft hangen bij het grote tuinraam. Puck en Beau hebben een plekje opgezocht waar ze naar buiten kunnen kijken. Door de gesloten gordijnen zijn ze goed zichtbaar en opeens denk ik terug aan vroeger. Aan de tijd dat ik poppenkast speelde met mijn zus en een voorstelling opvoerde voor mijn 9 jaar jongere broertje. Als wij toen katten hadden gehad, dan zou ik het volgende toneelstuk voor me hebben gezien.
Beau: "Hallo, ik ben Beau en naast mij zit Puck".
Puck: "Ja, hoor eens, dat zou ik zeggen. Nou, ik ben dus Puck en ik zit naast Beau". Ze schudt haar kop, want ze is nog niet zo tekst vast.
Beau: "Je kent ons waarschijnlijk wel ....", hij wacht even voordat hij verder gaat, "... onder de naam Maine Coon Kwartet".
Puck maakt een lichte buiging en miauwt "maar we zitten nu met z'n tweeën en niet met ons vieren, dus eigenlijk zijn we geen Maine Coon Kwartet maar een Maine Coon Duo".
Beau staart haar aan en schudt zijn grijze kop. Dit hadden ze niet ingestudeerd.
Puck vervolgt: "De andere helft van het Maine Coon Kwartet is ook een Maine Coon Duo". Ze giechelt en krijgt de slappe lach.
Beau fronst zijn grijs gekleurde wenkbrauwen en zucht. Dat gebeurt nu altijd. Dan hebben ze iets ingestudeerd en dan krijgt Puck de slappe lach.
Hij bromt: "Nou ja, we zijn dus leden van het Maine Coon Kwartet" en hij kijkt Puck aan, die nog steeds proestend op de vensterbank ligt.
Op dat moment maakte ik de foto.
Kortom, ook als het warm is, weet het Maine Coon Kwartet zich uitstekend te vermaken. Nog een paar uurtjes wachten en dan kunnen ze vanavond door de tuin rennen. Dan is de slappe lach van Puck waarschijnlijk ook weer voorbij.