Ons Maine Coon Kwartet heeft zich in de loop van de tijd verdeeld in duo's. Sinds jaar en dag trekken Beau en Joep samen op. Als het keihard onweert, wanneer er een raar geluid uit de tuin van onze buren klinkt (van bijvoorbeeld de elektrische maaimachine) of als de achterbuurman zijn hoofd boven de schutting steekt, op dat soort momenten kijkt Joep naar Beau. Alsof hij vragen stelt als "help Beau, wat moet ik doen?" Afhankelijk van de situatie, rent Beau naar binnen of gaat hij onder een tafel liggen. Joep volgt zijn voorbeeld. Heel handig.
Het andere duo bestaat uit Puck en Duke. Zij gaan iets anders met elkaar om. De keren dat Puck in één van de vele manden in dit huis ligt, en vanuit haar ivoren toren bevallig naar beneden blikt, dan is de kans groot dat ze in de groene ogen van Duke kijkt. Meestal kijkt hij haar smekend aan 'of hij alsjeblief bij haar mag liggen, ach toe'. Puck heeft niet altijd zin in zijn gezelschap en dit gevoel wordt verstrekt door de talloze keren, dat Duke met zijn gespierde lijf boven op haar ging liggen. Daarom laat zij hem grommend en snauwend weten dat hij normaal moet doen en rustig moet zijn. Helaas is Duke niet zo fijngevoelig om aan haar wens tegemoet te komen. Hij volgt zijn instinct: lompheid.
Zo ook vanavond nog. Duke besluit om bij Puck in de mand te gaan liggen en vouwt zijn grote lijf tegen Puck aan. Met een zucht gaat hij liggen, terwijl hij de grommende en snauwende kreetjes van Puck negeert en hij wacht geduldig op wat komen gaat. Op dit moment worden zijn grote, harig oren gewassen en wat al niet binnen het handbereik (eigenlijk tongbereik) van Puck ligt. Hij sluit zijn ogen en geniet van de aandacht die hij krijgt. Zijn oren worden steeds natter, evenals zijn nek; Puck is een grondige poetser.
Opeens rekt Duke zich uit. Met een elegante rol besluit Duke op Puck haar kop en hals te liggen; alsof hij een hoofdkussen nodig heeft om op te liggen. Zijn stevige, gespierde poten legt hij op haar flank en zo heeft hij haar in de houdgreep. Van deze ongewenste intimiteiten is Puck absoluut niet gediend en er klinkt een narrig gesis en gegrom, dat enigszins gedempt klinkt. Want wat wil je: 9 kilo kat dempt een hoop geluid. De geluidproductie die de kluwen katten in de mand produceert klinkt dusdanig, dat ik Duke uit de mand haal en op de grond zet.
Hij kijkt beduusd kijkt om zich heen; hij had het zo naar zijn zin. Lekker stoeien met zijn tante, gekroeld en geknuffeld worden en lekker in haar nek en oren bijten. Teleurgesteld sjokt hij naar de tafel en ploft op het kleed. Hij likt zijn gekwetste ego en zucht diep: 'waarom is het leven zo ingewikkeld'. Na een korte wasbeurt zie ik dat zijn ogen kleiner en kleiner worden. Even later ligt Duke te dromen (dan trillen zijn pootjes en snorharen alle kanten op). Wellicht droomt hij van een uitschuifbare mand, die klein genoeg is om genoeglijk tegen elkaar aan te liggen en groot genoeg is om alle ruimte van de wereld te hebben. Dus ontwerpers van Nederland: wij dagen je uit om met een voorstel te komen. Ons Maine Coon Kwartet wil het graag uitgebreid testen.