Op ons schrijfblok staat dat we dit jaar 66 kikkers en padden voor een gruwelijke dood hebben behoed. Dat zijn nog eens aantallen! Van de meeste van deze vangsten hebben we overigens geen proces-verbaal opgemaakt. Op het moment dat één van de leden van ons Maine Coon Kwartet een kikker in zijn klauwen had, moesten D. of ik snel handelen en stopten het beestje dan in een speciaal-voor-dit-soort-gevallen-doosje, om de kikker vervolgens in een veilige omgeving los te laten. Maar een paar ontmoetingen staan me nog helder op het netvlies.
Wat te denken van Joep? Toen hij jong was, had hij er lol in om, met een kikker of pad in zijn bek, een rondje door de woonkamer te draven en deze op de keukenvloer uit te spugen. Meestal hield de kikker zich nog even 'dood' op de grond. Maar o, wee, als de kikker bij zijn positieven kwam en huppend de keuken wilde verlaten. Dan stond Joep klaar om het beestje op te pakken. Alleen de achterpoten van de kikker waren dan nog zichtbaar of, als Joep er echt zin in had, had hij de kikker met huid en haar verslonden. Dat waren overigens ook de keren dat wij naar de dierenarts moesten, omdat Joep even later kotsmisselijk stond over te geven in de woonkamer of schuimbekkend door de kamer liep. Gelukkig (of helaas) is hij nu immuun voor kikkers.
Beau kan er ook wat van. Hij vindt het nog steeds uitermate grappig om een kikker tegen te houden die weg wil springen. Dan plaats hij zijn poot (en nagel) in de poot van de kikker. Je kunt je voorstellen hoe dat er dan uit ziet. Een poot van een kikker kan heel lang worden als deze door een kattenpoot wordt vastgenageld. Zodra de kikker begint te fluiten (een hele hoge toon), bekijkt Beau dit geduldig. Tientallen seconden lang klinkt deze fluittoon door de tuin en dan hebben wij voldoende tijd om dé bak te halen en de kikker te redden.
Puck stond afgelopen weekend gebiologeerd naar één van de waterbakken te kijken, die in onze de tuin staan. Een heel klein kikkertje zwom in het regenwater en hij had het uitstekend naar zijn zin. Om te voorkomen dat Puck in de bak water zou plonzen, heb ik de kikker opgepakt, in de plastic bak uiteraard. Ze heeft overigens nog lang verlekkerd naar het water gekeken.
Maar Duke spant de kroon. Afgelopen augustus had onze jonge macho vermoedelijk een onderonsje gehad met één van de kikkers en had deze, om mij de stuipen op het lijf te jagen, mee naar binnen genomen. Waarschijnlijk had hij opgeschept over de prettige leefomgeving in ons huis, waar veel water aanwezig is (de badkamer) en heerlijke zonnige ligplekken zijn (de slaapkamer en zolder). Hoe dan ook, de kikker lag te spartelen op de overloop en keek mij met verbaasde ogen aan. Duke stond er vertwijfeld bij en aarzelde waar hij de kikker mee naar toe moest nemen. Op dat moment hoorde ik de stem van D. en het enige wat ik kon zeggen, was 'kikker op de overloop, kikker op de overloop'. Binnen 10 tellen stond mijn redder in de nood, met de plastic bak in zijn handen, en stopte daar de kikker in en liep naar de beek, die 100 meter van ons huis af ligt. Van D. begreep ik dat er geen bedankje van de kikker af kon en dat hij misnoegd, door het hoge gras naar het water was gehupt.
Ik blijf hopen dat alle kikkers en padden die wij hebben gered, hun familieleden en vrienden op de hoogte blijven houden dat de beek véél prettiger is, dan de vlijmscherpe nagels en tanden van onze katten. Blijkbaar zijn de kikkers in de beek erg ondernemend ingesteld en houden wel van avonturen. Of ze zijn gewoon dom. Leuk voor onze katten. Minder voor ons.
De afbeelding van de kikker is afkomstig van droominfo.