De katten vonden het reuze interessant dat we de bank hadden omgegooid. Puck kwam als eerste aangerend en inspecteerde de onderkant van de bank, om zich vervolgens uit te strekken en óp de bank te klimmen. Beau keek toe, zoals gewoonlijk. Vriendelijk knipperend keek hij toe hoe de bank werd onderzocht en je zag hem denken: 'daar ben ik wel eens in gekropen!'. En over die gedachte gaat dit verhaal.
Deze bank heeft namelijk een hele historie. We hebben hem in 2002 gekocht en hij stond daar mooi in onze woonkamer te staan, totdat de eerste kat zijn intrede deed: vrijdag 13 oktober 2006. Ik weet het nog als de dag van gisteren. We kwam terug van onze herfstvakantie en hadden Beau, samen met zijn moeder Spot, opgehaald in Nunspeet. Thuis aangekomen deden wij de reismand open om onze nieuwe huisgenoten te verwelkomen en we zagen hoe Beau uit de mand sprong, onder de bank ging liggen en daarna in de bank kroop. Alleen zijn staartje was nog te zien. Het inwendige van de bank werd zijn schuilplaats voor alle dingen, mensen en dieren die hij eng vond. Jaren verstreken. Beau werd groter en sterker en taalde er niet meer na om zich onder de bank te verschuilen. Hij ging liever op zolder zitten achter de boekenkast, totdat er zich een nieuwe ontwikkeling voordeed ... de dierenfysiotherapeut kwam op bezoek. De reden is de volgende: hij heeft artrose en, behalve dat dit een pijnlijke aangelegenheid is, zorgt die pijn er ook voor dat zijn spieren constant op spanning staan. De dierenfysiotherapeut maakt zijn spieren soepel, waardoor hij zich weer makkelijker kan bewegen, en daardoor weer meer spiermassa opbouwt. Maar ja, leg dat maar eens aan een kat uit.
Een paar maanden geleden gebeurde er iets vreemds. Beau was weg en ik kon hem nergens vinden. De dierenfysiotherapeut zat klaar aan de eettafel in afwachting van haar patient, maar deze was in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk konden we de vindplaats van Beau lokaliseren, door een krabbelend geluid in de bank. Gezamenlijk draaiden wij de bank ondersteboven en zagen Beau ín de bank zitten. Hoe hij het voor elkaar had gekregen om zich in een spleet van 8 cm te wurmen, kan ik me nog steeds niet voorstellen, maar hij hing ondersteboven in de bank en had zijn staart om zich heen gekruld. Ach, wat had ik met hem te doen. We besloten om hem uit zijn benarde positie te bevrijden en dat lukte gelukkig, zonder dat we de bank aan stukken moesten zagen. Na een knuffel heb ik hem op tafel gezet voor zijn massage. Gelaten liet hij dit toe en hij heeft na afloop ruim een uur geslapen. Dat was avontuurlijk, zeker voor zijn doen. 's Avonds hebben we de opening onder de bank afgeplakt met vilt, om te voorkomen dat hij dit nog een keer zou doen.
Alle herinneringen kwamen naar boven toen ik Beau zag kijken naar de bank. Hij knipperde opnieuw vriendelijk naar me en ik wist dat hij een nieuwe verstop-plek had gevonden. En dat ik deze op een dag zou ontdekken, maar nu nog niet.