Het is 11.00 uur en Beau ligt boven op het klimtoestel. Dat lijkt wellicht niet bijzonder, maar dat is het wel. Beau heeft namelijk nogal last van zijn rug.....
Vanochtend is Beau weer behandeld door de dierenfysiotherapeut. De spieren van zijn rug, billen en achterpoten worden gemasseerd zodat hij weer makkelijk kan bewegen ondanks de artrose in zijn onderrug. Dit alles zal hij pas na de behandeling ervaren, maar nu vindt hij het allemaal erg stom. Het is pijnlijk en zijn vacht raakt in de war. Hij moet stil blijven liggen; hij mag dus niet bewegen of ergens anders naar toe gaan. Het liefst zou hij in de hangmat van het nieuwe klimtoestel wil zitten. Zijn oren staan iets naar buiten en daar zie je aan dat hij met tegenzin op het kleedje ligt en de behandeling lijdzaam ondergaat.
Af en toe krijgt hij een aai over zijn kopje van een jongen die hij niet kent. Ik zie Beau door zijn oogharen naar hem kijken. Het jongetje dat tegenover hem zit, laten we hem Sammie noemen, babbelt over honden, katten en paarden. Over sporten, blessures en behandelingen van de fysiotherapeut die écht zeer doen. Hij beweegt met zijn armen om zijn verhaal kracht bij te zetten en ondertussen kijkt hij rond naar de andere leden van het Maine Coon Kwartet. Eén kat ligt onder de tafel en heeft zijn voorpoten uitgestrekt (Joep). Weer een andere kat ligt buiten onzichtbaar onder een struik (Puck) en de jongste kat ligt vanaf het klimtoestel naar beneden te kijken naar alles wat er aan tafel gebeurt (Duke). Sammie komt oren en ogen tekort maar blijft ondertussen ook kijken hoe Beau wordt behandeld. Weer beweegt zijn hand naar het koppie van de kat. Alsof hij hem woordeloos geruststelt: 'ik weet dat je dit heel vervelend vind en ik weet hoeveel pijn het doet. Het is écht niet leuk, maar het is wel goed voor je'.
In plaats van weg te rennen, te sissen of zijn kop weg te draaien, laat Beau de liefkozingen allemaal toe. Alsof hij denkt: 'hè, hè, eindelijk iemand die mij begrijpt.'
En Sammie? Deze tienjarige jongen heeft niet in de gaten dat er iets heel bijzonders gebeurt. Hij vindt het immers de gewoonste zaak van de wereld om zo met dieren om te gaan, om ze op hun gemak te stellen en te knuffelen.
Als Beau de beloning voor al dit lijden heeft gehad (een likje kip-tandpasta), wandelt hij naar de waterbak. Even later vraagt hij om een paar brokjes en klimt hij vervolgens in de klimpaal, in de veilige wetenschap dat hij pas over 8 weken aan de beurt is.
Maar nu is het eerst tijd om te slapen.
.