Regen, wind, hagel, sneeuw, zon: het hoort allemaal bij het voorjaar. Blij word ik niet van de eerste vier weertypes, maar er is geen ontkomen aan. Het is onstuimig weer en dat zal je weten ook. De uitdrukking 'maart roert zijn staart', is blijkbaar niet voor niets uitgevonden. Ons Maine Coon Kwartet maakt zich er niet druk om. Echt niet. Als het droog is (laat ik zeggen: als het niet regent), dan wandelen ze naar buiten en gaan in de tuin liggen om naar de vogels en bloeiende narcissen te kijken. Wanneer de regendruppels met grotere snelheid naar beneden vallen, rennen ze terug en tikken met hun nagels op het raam of vluchten de bijkeuken in.
Vandaag nemen ze niet eens de moeite om naar buiten te wandelen. Het regent en het waait: voldoende reden om niet naar buiten te gaan. Genoeglijk liggen ze op het krabtoestel en in de mand. Af en toe wordt er een oog geopend en krijg ik een knipoog wanneer het zonnetje op hun vacht schijnt.
Beau staat nu naast zijn mandje en strekt zijn voorpoten uit. Hij bolt zijn rug en daarna strekt hij zijn achterpoten. Alles gaat in één vloeiende beweging. Zo lijkt het net alsof hij een ingewikkelde yoga-oefening doet.
Nu loopt hij naar de bank en met een elegant sprongetje belandt hij op het kussen. Hij kijkt door het raam naar buiten en ziet donkere wolken voor de zon schuiven.
"Tik, tik, tik, tik", klinkt het. Zijn oren staan rechtovereind en hij ziet er waakzaam uit. "Tttik, tttik, tttik, tttik", klinkt het opnieuw. Alsof er iemand venijnig met een spijker op het zinken dak aan het tikken is. Beau begrijpt het niet en hij wandelt over de kussens van de bank naar de vensterbank. Hagelstenen vallen met miljoenen tegelijk uit de lucht en het geeft een enorm kabaal. Beau strekt opnieuw zijn pootjes en ligt met zijn neus tegen het raam aan. Het lijkt wel alsof hij de hagelstenen telt. Nog even en dan slaapt hij.