Het is nu erg in trek: meedoen met de berenjacht. Wij zien kinderen voorbij lopen en ze wijzen naar boven (daar staat een grote bruine teddybeer in de vensterbank) of ze kijken de woonkamer in, waar twee grijze beren een potje naar buiten kijken. Beau heeft dit tafereel een paar dagen aangekeken en besloot dat hij wel mee wil doen. Niet door buiten op straat te lopen en naar beren te wijzen, maar door te doen alsof hij een beer is. Qua vachtkleur is hij bijna niet van de teddyberen te onderscheiden. Bewegingloos ligt hij naast de beren naar buiten te kijken en als hij het zat is, dan knapt hij een uiltje. Hij neemt alleen wat meer ruimte in op de vensterbank dan zijn zwijgzame metgezellen. En dat mag: hij is dé baas van het hele spul én daar horen privileges bij.
En ondertussen heeft Joep ook de smaak te pakken gekregen. Nadat Beau zijn plaats had afgestaan, zat hij trots naar buiten te kijken en bromde ondertussen dat dit zo'n fijn plekje is in de zon met uitzicht op van alles en nog wat. Na een paar minuten ging het gebrom over in gespin en uiteindelijk viel hij, net zoals Beau, in slaap, naast de beren.
Ik denk dat de beren een blijvertje zijn.
