Mensen die katten gewend zijn, kijken nergens meer van op. In het huis waar het Maine Coon Kwartet woont gaat dat als volgt: bij het open doen van een keukenkastje merk je dat je aangestaard wordt door twee paar ogen (Joep en Duke), bij het naar boven lopen wordt je omver gelopen door een kat (Joep of Duke), je bent een kat kwijt en bedenkt je dat je je kat in de bijkeuken hebt opgesloten omdat die zonnodig verstoppertje wilde spelen (Puck) of je struikelt over een kat die net een 5 meter sprint uitvoert (Beau). Aan dit lijstje voegen we vanaf vandaag Duke de wasmandkat aan toe.
Duke vindt het leuk om achter mijn been te zitten of te liggen en dat zorgt voor bijzondere, maar ook hinderlijke taferelen. Vandaag vond ik het welletjes en stuurde Duke weg; bij het ophangen van wasgoed is het niet echt handig dat hij tikkertje speelde. Eenmaal alleen had ik alle tijd en ruimte om te lopen en al snel merkte ik dat te weinig wasknijpers had. Nadat ik me had omgedraaid met een nieuwe lading wasknijpers, trof ik dit tafereel aan. Trots zat Duke ín de wasmand op het voetenbankje en keek me aan, alsof hij 'iemand moet toch op de was letten', zeggen wilde.
Na een half uur was Duke klaar met zijn taak. Ik zag hem met opgeheven staart binnen rondlopen en hij miauwde: 'ik denk dat het met de was ook goed komt als ik er niet bij ben'. Er waren buiten blijkbaar teveel rare geluiden geweest. Hij heeft nog wat tijd nodig om te wennen aan zijn nieuwe hobbie en tot die tijd oefent hij gewoon gezellig.
