Het is inmiddels 5 weken geleden dat Beau zo plotsklaps overleden is en het is nog steeds raar en vreemd in huis. Iedereen moet nog wennen aan het feit dat de kleine, grijze kater niet meer om het hoekje komt kijken, scheidsrechter speelt tussen kibbelende katten of geluidloos om aandacht vraagt (zie ook het verhaal Dag lieve Beau).
Nu merken we dat Joep zijn maatje erg mist, want hij kan nu niet meer elke minuut van de dag bij Beau in het mandje springen om zijn kop laten wassen of tegen Beau aan te liggen en samen te slapen. In plaats daarvan babbelt hij nog meer, dan gewoon en vertelt vele verhalen, die wij niet begrijpen. Dat babbelen gebeurt overigens in vele toonsoorten: kort en krachtig of zacht en indringend. Het komt erop neer dat hij aandacht wil en dat hij hulp nodig heeft om zijn draai te vinden. Daarom spelen we spelen meer met hem en dat vind hij fijn. Hij is namelijk bloed fanatiek wanneer hij speelt: hij doodt een kong in één seconde en hij keept als de beste; papieren propjes die wij wegschieten, houdt hij tegen als een heuse kieper. Ook zoekt hij steun bij ons: hij springt veel vaker op schoot en dan wil hij gekroeld worden. Op zo'n moment kruipt hij zowat in mij en dan wordt hij weer die kleine kitten van 8 weken oud, zoals hij 11 jaar geleden was.
Wat Joep zonder enige moeite heeft opgepakt, is de rol van mentor. Blijkbaar heeft Beau het estafettestokje aan hem overgedragen. Als er nu iets gebeurt, dan is Joep de eerste die reageert. Laatst vloog een politiehelikopter boven de stad en die bleef maar rondcirkelen, ook boven ons huis. Puck en Duke draafden naar binnen en verdwenen naar de gang, terwijl Joep daarentegen in de tuin bleef en de boel in de gaten hield. Af en toe keek hij ons aan, alsof hij wilde zeggen: 'hé, we zijn toch wel veilig hier', terwijl hij ondertussen rustig de wacht hield.
Een ander voorbeeld is hoe de katten nu naar Joep luisteren. Duke kan nog wel eens als een dartel veulen door de kamer rennen. Vroeger interesseerde het hem totaal niet wat Joep hiervan vond. Nu is dat wel anders. Joep hoeft maar een wenkbrauw op te trekken en Duke is rustig. Zelfs de dagsluiting heeft Joep van Beau overgenomen. Nu loopt Joep 's avonds, na het eten, door de tuin om te kijken of alles nog oké is.
Het mentorschap past bij Joep. Wonderbaarlijk goed zelfs. Hij laat veel toe van de andere katten, maar als het té onrustig is, dan trekt hij dus die ene wenkbrauw op en daar zijn Duke en Puck gevoelig voor. Dus nu noemen wij hem Joep - de wijze mentor. Maar gelukkig is hij bovenal nog steeds onze clown.
