Soms hebben dieren pech. Zo ook Duke. De dierenarts liet ons vorig jaar november röntgenfoto's zien en ze vertelde ons dat Duke artrose heeft aan zijn rug én een scheefstaand bekken. Eén van de dingen die die we voor hem kunnen doen, is dat hij door een fysiotherapeut wordt behandeld. Dus komt Pauline van Horse & Hound dierfysiotherapie weer bij ons aan huis.
Duke kent haar natuurlijk van de keren dat Pauline voor Beau langskwam en de enkele keer dat ook Puck geholpen moest worden. Dus was ze van harte welkom in zijn huis, zo liet hij ons weten.
De eerste keer dat hij behandeld werd, zat hij er opgewekt bij. Hij mocht óp de tafel zitten, op een kleedje en hij had er duidelijk zin in om gekroeld te worden. Maar na 10 seconden werd hij zenuwachtig: hij werd helemaal niet geknuffeld maar er zat iemand op zijn rugspieren te drukken, en dat deed pijn! Helemaal verbaasd en teleurgesteld begon hij zijn rug te likken en wilde ervan door. We lieten hem zijn gang gaan en daar zat Duke op de grond voor zich uit te kijken: 'wat raar zeg, wat vreemd!'. Na een paar minuten pakten wij hem weer op, zetten hem op weer op de tafel neer, en begon Pauline opnieuw met masseren. Hij is tijdens die eerste behandeling wel zes keer van de tafel gesprongen, want hij vond het raar; hij begreep er niets meer van.
De tweede keer volgde en Pauline kon al iets langer masseren zonder dat hij van tafel sprong. Tijdens de derde behandeling, net voor de kerst, hield hij het nog langer vol.
En vandaag was Pauline er opnieuw. Duke lag op de eetkamerstoel te soezen en hij werd weer in het midden van de tafel gezet. 'Oké, toe dan maar', zag ik hem denken en hij ging liggen. Natuurlijk wil hij het liefste weg om ergens te liggen waar het fijner is, maar hij laat wel het allemaal toe. Zo nu en dan gaat hij verliggen of rechtop zitten om zijn aandacht op iets anders te richten: de vogels in de tuin. 'Het kriebelt, ik ga nu poetsen', laat hij weten als iets heel gevoelig is. Dat is het samenspel van fysiotherapeut en het dier.
Ik blijf het zo bijzonder vinden dat een dier deze, soms erg pijnlijke, behandeling toelaat, maar blijkbaar heeft hij in de gaten dat het voor het goede doel is: voor hemzelf. Na elke behandeling drinkt hij veel water, heeft hij trek in brokjes en slaapt veel. Zodra alle afvalstoffen uit zijn lijf verdwenen zijn, rekt hij zich uit, drinkt opnieuw, kijkt om zich heen en gaat dan op schoot liggen met de mededeling: 'hé, ik ben dan wel een stoere kat, maar ook best een gevoelig typje. Alleen dát hoeft niet iedereen te weten!'. Dus dan weet je dat wanneer je hem op andere foto's ziet.