Butterfly Kisses Feline Fantasy ~ Delphi

Volkomen onverwacht kwamen wij in aanraking met dit bijzondere dametje. Ze stal mijn hart, en toen ze in augustus 2020 op mijn schoot kroop en mij met haar ronde oogjes aankeek, was ik verkocht.  En sinds 5 november 2020 woonde ze bij ons in huis. Ze werd hier omringd door haar bodyguard (Duke), haar mentor (Joep) en de strenge schooljuf (Puck). En dat was nodig want ze was een spring-in-het-veld en huppelde overal naar toe waar iets te doen was. Ze lag graag in de tuin en jaagde dan op bijen, hommels en vlinders. En als ze moe was, plofte ze neer en sliep diep. Voordat ze ging slapen, klom ze graag op schoot en wilde dan even exclusieve aandacht hebben. In december 2021 heeft ze een retraite gehouden in onze woonkamer: ze was geopereerd aan haar knie en moest 6 weken bench-rust houden.

Helaas hebben we haar op 18 december 2023 moeten laten inslapen. Delphi was erg ziek en, ondanks de goede medische behandeling, ging ze steeds meer achteruit. Met pijn in ons hart hebben we afscheid van haar genomen; dat was voor haar het beste.

Onze eerste ontmoeting met Delphi was bijzonder. Het was in de zomer in 2020 en we mochten bij de fokker langskomen voor kattentherapie (knuffelen met kittens is heerlijk) en alle 7 kittens waren vergeven. Ik (Renée) zag Delphi liggen op een bankje en het viel mij op dat ze geen staart had. De fokker vertelde mij dat Delphi’s staart geamputeerd moest worden vanwege een traumatische bevalling (Delphi lag in een volledige stuit met staartje naar beneden). Moeder poes heeft met haar bek aan het staartje getrokken om de bevalling te versnellen, maar had het staartje ontveld,  terwijl de kitten in het geboortekanaal bleef zitten. De dierenarts heeft Delphi met een pincet bevrijd en ze waren in de veronderstelling dat ze was overleden. Dat was geenszins het geval.

Delphi had iets heel bijzonders over zich en of dat met haar geboorte te maken heeft, dat weet ik niet. Maar ze had mijn hart gestolen. Ze kwam aangelopen met een Betty-Boop loopje en sprong op schoot. Ze keek me aan met de prachtigste oogjes die je maar kunt bedenken en ik smolt ter plaatse. Toen ik hoorde dat ze toch vrij was, konden wij haar adopteren. De beste beslissing ooit. Delphi liep heupwiegend door het leven. Ze sloeg vaak haar staart om je heen, en je voelde dan een tik tegen je been. Bij de andere katten voelde dat aan als een zachte veeg, maar bij haar uitte zich dit als een stevige tik, want ze miste natuurlijk 80% van haar staart. Haar evenwicht leed er niet onder, want ze wist niet beter. Ze hield van schoot-zitten en verdeelde haar aandacht over de twee blik-openers. Eerst lag ze bij mij in mijn armen, dan even bij de andere blik-opener, om vervolgens weer bij mij te liggen. Haar oogopslag vond ik bijzonder. Ze had van die priemoogjes, vrolijke priemoogjes.  Ze was altijd op onderzoek uit en hield van het jagen op Vlinders.

Het huis lag bezaaid met witte plukken vacht, de kattenbakkorrels lag in en vooral buiten de bak en ze lag graag in de gootsteen. Als een wervelwind ging ze door het leven en daarom noemden wij haar de witte tornado. R.I.P. lieve Delphi.